Paryski potwór, a hegemonia Lyonu

Paryż mistrzowski. Zdziwieni? Nie sądzę.

Zostawmy styl, w jakim dopięli obrony tytułu mistrza Ligue1. Styl, którym zasmucają ich fanów od kilku tygodni. Idzie słabo? Snują się po murawie? Widoczny jest brak chęci oraz wola walki? Nieważne, przecież dla nich sezon skończył się tak naprawdę wraz z rewanżowym spotkaniem z Chelsea. Od tamtego dnia można było zauważyć, że zawodnicy myślą już o MŚ w Brazylii lub wakacjach.

Pytanie, jakie chciałbym postawić przed wami brzmi: czy Paris Saint-Germain jest w stanie powtórzyć 7-letnią hegemonię Olympique Lyon z sezonów 2001/02 – 2007/08? Wszak jak na francuskie warunki mają niemal wszystko, co najlepsze – a jeśli jeszcze tego nie mają, to wkrótce sobie kupią. Dygresja – kiedy OL zdobywało swój drugi tytuł z rzędu, tak jak PSG obecnie, wicemistrzem było.. Monaco.

Dlaczego by więc nie rzucić śmiałą tezą i stwierdzić, że tak się właśnie stanie? Jeśli cofniemy się pamięcią wstecz i porównamy tamten mistrzowski Lyon z obecnym, mistrzowskim Paryżem, to dostrzeżemy wiele wspólnych cech – hojny i ambitny prezes, który pragnie zawładnąć nie tylko francuskim podwórkiem, ale i całą Europą – to raz. Dwa, to dowódca w postaci młodego, utalentowanego szkoleniowca, który nie tak dawno zaczął swoja przygodę zawodowego szkoleniowca (Paul Le Guen – Laurent Blanc). Trzy, to gwiazdy w osobach Zlatana Ibrahimovica oraz Sonnego Andersena – giganci  formacji ofensywnych. Cztery, obecność mnóstwa zawodników obdarzonych olbrzymim talentem, którzy są w stanie zagwarantować płynność rozwoju w klubie. Pięć, czyli architekci akcji ofensywnych z najwyższej, europejskich półki (Juninho Pernambucano, a po przeciwnej stronie trio Motta-Matuidi-Verratti).

Czas na różnice, a w zasadzie tylko dwie: przepaść pomiędzy mistrzem a resztą stawki oraz, jak zawsze, finanse.  W tym momencie tylko jeden zespół stawia się na (prawie) równi ze stołecznymi, i jest to Monaco. Reszta się nie liczy, reszta walczy o niższe lokaty. Wtedy, na początku nowego tysiąclecia, sezon w sezon obok Olympique Lyon wymieniało się płynnie dwóch, trzech równorzędnych rywali. Wtedy spotkania były bardzo wyrównane i tylko detale przechylały szalę zwycięstwa na stronę jednej z drużyn.. A już na pewno bardziej wyrównane od tych, które mamy sposobność oglądać dziś.

Dodatkowo, pomimo faktu, iż OL pomału stawał się jednym z najbogatszych klubów w Europie i mógł wydawać spore kwoty na nowych zawodników, pieniądze nie miały tak dużego znaczenia. Owszem, byli bogaci i biedni – jednak nie było przebrzydliwie majętnych oraz rozpaczliwie ubogich. Teraz? Jeśli PSG coś/kogoś zapragnie, prezes ziewa i proszę, mamy to. Dwanaście sezonów wcześniej OL starało się kupować mało, a dobrze. Tanio, a mądrze. I cicho, by stało się głośnym.

Rzucić tezę to jedno, a dowieść jej to drugie. Olympique Lyon zdominowało francuską Ligue1, to fakt. Zdominowało na tyle mocno, że nie wyobrażano sobie powtórki z historii. Zawładnęło wyobraźnią kibiców tak bardzo, że stawiano ją za wzór prowadzenia drużyny (zauważcie, że ostatnie dwa zdania napisałem jednak w czasie przeszłym).

Z chwilą wtargnięcia Qtar Sports Investments (QSI) na zieloną murawę Parku Książąt, trzeba przywołać nie tak odległe wspomnienia i przetasować ponownie własną opinię. Czy PSG jest tak mocne, jak był Lyon? Albo inaczej, czy obecni reprezentanci Ligue 1 dadzą radę zatrzymać Paryskiego potwora, na przekór drużynom bezradnym przy Olimpijczykach z okresu 2002-2008?

Osobiście uważam, że ta sztuka się jednak nie uda. Wieczność we współczesnej piłce trwa krótko. Bardzo krótko. Nie tak dawno ekscytowaliśmy się FC Barceloną, której wspaniały rozdział trwał „zaledwie” trzy sezony (2009-2011). Teraz się o ich wspaniałym okresie pomału zapomina. Epoka trwa dziś ledwo mgnienie oka. I dlatego obawiam się, że Paryż nie zapanuje we Francji przez siedem lat z rzędu. Wypalenie piłkarskie to blizna, którą ciężko zagoić. Gdy jest się pełnym, ciężko coś więcej strawić.

A gdy  dodamy jeszcze 23-letnich zawodników, którzy na swoich kontach mają dziesiątki milionów i nie czują żadnego przywiązania do barw jakiegokolwiek klubu, zmieniając je średnio co dwa-trzy sezonu, to jak ich przekonać do pozostania i walki o następny triumf? Trener tego nie zrobi. Oni sami muszą przekonać własnych siebie. A jak zdążyliśmy już ostatnio zauważyć w tegorocznym, mistrzowskim Paryżu, ciężko o to.