Partia trenerskich szachów

Przed nami dwa ostatnie spotkania Mistrzostw Świata. Wszystko, co piękne, zawsze szybko się kończy. Będziemy musieli więc zapełnić czymś kilkudziesięciodniową wyrwę pomiędzy meczem finałowym mundialu, a startem ligowych zmagań. Mecze towarzyskie, eliminacje europejskich pucharów oraz przede wszystkim transfery zawodników.

Francuska Ligue 1 nieśmiale wchodzi w tryb transferowej karuzeli, wtykając w usta i pióra dziennikarzy najróżniejsze nazwiska zawodników oraz kluby nimi zainteresowanych. Nieśmiałość zniknie wraz z nowym tygodniem, kiedy Mistrzostwa będą już historią, a pościg klubów o kontrakty ruszy z impetem.

Na szczęście, wędrówki zawodników nie są jedynym, czym możemy się emocjonować. Bardzo ciekawie prezentują się także roszady trenerskie. W poprzednim miesiącu doszło do ciekawych zmian szkoleniowych, na których wtedy zabrakło mi czasu, więc chciałbym poruszyć w tym wpisie.

Siedem nazwisk, siedem klubów, siedem zmian – wow, wypada cicho wypowiedzieć. Z 20 ekip walczących w najwyższej klasie rozgrywkowej we Francji niemal połowa z nich zacznie w całkiem odmiennym sztabie szkoleniowym. Sztabie zmontowanym w wakacje. Zobaczmy, kto – gdzie – dlaczego – i jak.

Willy Sagnol, Girondins Bordeaux.
Nie mogliście słyszeć o jego dokonaniach na ławce trenerskiej, ponieważ nie licząc 3-letniej przygody z reprezentacją Francji U-21, jest to dla niego debiut. Nie mogliście jednak nie słyszeć o jego wspaniałej karierze piłkarskiej – po dwóch sezonach w Saint-Etienne odszedł do Monaco, z którym zdobył mistrzostwo Francji w 2000 roku. Świetne występy z klubie z Księstwa zaowocowały transferem do Bayernu Monachium, gdzie dołączył do swojego przyjaciela, Bixente Lizarazu. Pięciokrotny mistrz Bundesligi, czterokrotny zdobywca Pucharu Niemiec oraz trzykrotnie Pucharu Ligi; zwycięzca Ligi Mistrzów (2001) oraz srebrny medalista Mistrzostw Świata w 2006 roku – z pierwszym krokiem w szatni Bordeaux wniesie tony doświadczenia. „Cieszę się, że tutaj jestem.” – my także. Dużo mówiło się o zatrudnieniu Zinedina Zidane’a na tym stanowisku, jednak ostatecznie wybór padł na Sagnola. Ciekawe, czy pójdzie śladami innego z ex-reprezentantów Les Blues, Laurenta Blanca. Przypomnijmy – ten, przerywając 7-letnią passę Olympique Lyon, zdobył mistrza kraju z Bordeaux.

Claude Makelele, Bastia
41-letni wybitny defensywny pomocnik postanowił wyjść z cienia i zamienił stołek asystenta szkoleniowca Paris Saint-Germain, na pierwszoplanową postać w gorącej Bastii. Wiele napisano zdań o nim jako zawodniku. Najbardziej zapadły mi w pamięci słynne słowa wypowiedziane przez Zidane po transferze Beckhama do Realu, a Makelele do Chelsea: „Po co kłaść kolejną warstwę złotej farby na Bentley’a, skoro tracisz cały silnik?”. Człowiek-orkiestra, serce każdej z drużyn w której występował. Na zakończenie swojej kariery piłkarskie wrócił do Francji, do Paris Saint-Germain, gdzie będąc kapitanem drużyny, zakończył karierę. Nie myśląc zbyt długo, postanowił następnie dołączyć do sztabu szkoleniowego Carlo Ancelottiego, stając się jednym z asystentów Włocha (obok Paula Clementa). Wraz z zatrudnieniem Laurent Blanc na stanowisku pierwszego trenera klubu, jego pozycja nieznacznie wzrosła – stał się najważniejszym z asystentów, prawą ręką byłego mistrza świata. Niektórzy z zawodników PSG chwalili sobie współpracę z nim mówiąc, że jego rady są niezwykle pomocne, a wskazówki, które im udziela, mocno poprawiają ich dokonania boiskowe. Od sezonu 2014/15 zacznie grać solo, zacznie być swoim, własnym szefem. Powodzenia!

Hubert Fournier, Olympique Lyon
Facet, który uwierzył w umiejętności Grzegorza Krychowiaka i mocno na niego postawił, postanowił zmienić otoczenia oraz ambicję – z drużyny walczącej o utrzymanie, na drużynę walczącą o Ligę Mistrzów. Czteroletnia przygoda z Reims, jego poprzednim klubem, zaczęta w 2010 roku, zakończyła się na awansie z Ligue 2 do najwyższej klasy rozgrywkowej (po raz pierwszy od 33 lat!) oraz zajęciem 11 lokaty na koniec sezonu. To wystarczyło, aby prezes Aulas mu zaufał i powierzył kierowanie swoją drużyną: „Rozmawialiśmy z siedmioma kandydatami, jednak Fournier od początku był na szczycie listy. Dokonaliśmy dobrego wyboru, jestem tego pewien.” Warty wtrącenia jest fakt, że Hubert Fournier był uprzednio zawodnikiem tego klubu – w ciągu dwóch sezonów (1998-2000) wystąpił w 58 spotkaniach, nie zdobywając żadnej bramki. Zastąpi Remis Garde, który po trzech lata opuszcza klub ze Stade de Gerland.

Jean-Luc Vasseur, Stade de Reims
Na miejsce Fourniera postanowiono ściągnąc Vasseur’a, byłego zawodnika m. in. Paris Saint-Germain, Stade Rennes, Saint-Etienne oraz US Creteile. Jako o szkoleniowcu, nie możemy o nim za dużo powiedzieć – praca na stanowisku trenera w Reims będzie jego drugą, po trzyletnim pobycie w US Creteile, gdzie na koniec sezonu 2013/14 zajął z drużyną 11 lokatę w Ligue 2. Stade Reims ryzykuje więc sporo, zatrudniając akurat jego, 45-letniego Francuza bez większego zawodowego doświadczenia, na stanowisku menadżerskim. Zobaczymy.

Marcelo Bielsa, Olympique Marsylia
Największym sukcesem OM w tym okienku transferowym nie będzie pozyskanie żadnego z nowych zawodników, a zakontraktowanie charakternego Chilijczyka. Temu panu należy się osobny wpis, który niedługo postaram się wrzucić, więc pokrótce o nim i jego osiągnięciach – wizjoner, myśliciel, facet z jajami oraz szaleniec, który całkowicie zmienił futbol w Chile, dwukrotnie zwyciężył w Copa Libertadores z Newell’s Old Boys oraz odniósł sukces z Atlethico Bilbao, dochodząc do finału Ligi UEFA. Tam, gdzie był, zawsze pozostawiał po sobie pozytywny ślad. „Najlepszy manager świata”, wierząc w słowa Pepa Guardioli. Sam prezydent klubu przyznał, że w klubie dojdzie teraz do małej rewolucji. Świetny ruch!

Sylvain Ripoll, FC Lorient
W tym przypadku ważniejszym od tego, kto przychodzi, jest ten, których odchodzi – a jest nim Christian Gourcuff, „ojciec” Lorient, który przez 11 ostatnich sezonów opiekował się tym zespołem. Tak się stało, że Ripoll był jego asystentem, a zarazem wieloletnim zawodnikiem klubu. W sezonach 1995-2003 rozegrał łącznie 207 spotkań, zdobywając cztery bramki, dopóki poważna kontuzja wiązadeł krzyżowych nie przerwała jego kariery. „Zatrudnienie Sylvain’a Ripolli na stanowisku szkoleniowca jest zgodne z filozofią Lorient oraz polityką rozwoju” – tak nowego trenera zapowiedział Loic Fery, prezydent klubu.

Leandro Jardim, AS Monaco
W moim mniemaniu jedno z największych zaskoczeń ostatnich tygodni, in minus. 39-letni Wenezuelczyk, który nigdy nie był zawodowym piłkarzem, a jego największym i jedynym sukcesem do tej pory jest wicemistrzostwo Portugalii odniesione w poprzednim sezonie ze Sportingiem Lizbona. Mało. Jego kariera na dobre rozpoczęła się z klubem G.D Chaves, gdzie w pierwszym sezonie jako główny szkoleniowiec wprowadził zespół do drugiej ligi. Od razu zwrócił na sobie uwagę Beira-Mar, innego drugoligowego zespołu, które postanowiło natychmiast zatrudnić go u siebie i z początku na pewno nie żałowało – ponownie, w swoim pierwszym sezonie, zapewnił im awans. Niestety, w drugim, po serii kiepskich wyników, został zwolniony. Zaufaniem obdarzyła go natomiast Braga, gdzie miał zastąpić Domingosa Pacience. Krótki, trwający jeden sezon romans uwiecznił zdobyciem trzeciego miejsca w tabeli, najwyższego w historii klubu. Zmieniając kierunek na Grecję wydawać by się mogło, że robi dobrze – niestety, ku zaskoczeniu wszystkich, został zwolniony po zaledwie pół roku pracy i to pomimo pozycji lidera z 10-punktową przewagą nad resztą. Wreszcie, w 2013 roku został zatrudniony w Sportingu Lizbona, gdzie zdobył wicemistrzostwo kraju, ponownie, w jeden sezon. Jeden sezon – ile razy wymieniałem te dwa wyrazy? Dużo, bo prawda jest taka, że swoje największe sukcesy odnosił w pierwszych miesiącach pracy w nowych klubach. Chaves, Beira-Mar, Braga, Sporting – wszystko było budowane od razu, na dłużej nie starczyło czasu. „Pierwszą rzeczą, którą muszę zrobić, to nauczyć się języka francuskiego.” – no to ruszaj!