Młode talenty Ligue 1

Dziś polskie środowisko piłkarskie zostało wybudzone z rana informacją o tym, że Dawid Kownacki znalazł się w 40 najbardziej perspektywicznych piłkarzy urodzonych w 1997 roku wg poczytnej gazety, Guardian. Jest to informacja ciekawa oraz pozytywna, niemniej znaczy niewiele. Ot, jeden z wielu talentów, jakie co rok wyskakują w przeróżnych magazynach, rankingach, notowaniach. Wszyscy to wiemy, wszyscy to znamy – co z tego wyniknie, dowiemy się dopiero za kilka lat. W historii było już kilku zawodników, którym wróżono wielką karierę, a efekt był taki, że ta łatka ich znacznie przerosła (choćby casus Freddiego Adu, cudownego dziecka amerykańskiej piłki).

W tym rankingu wymienionych zostało także trzech francuskich zawodników, którzy według brytyjskiego dziennika wkroczą niedługo na wielką scenę, pokazując w pełni swój olbrzymi talent. Są to: pomocnik Maxime Baila Lopez z Marsylii oraz napastnicy, Ousmane Dembele z Rennes, a także Jean-Kevin Augustin z PSG. O ile z pierwszą dwójką jestem w stu procentach zgodny, czytając o nich wiele dobrego, o tyle Augustin znalazł się tam ku mojemu zdziwieniu. Oglądając kilkakrotnie spotkania młodzieży klubu z Paryża, choćby w rozgrywkach UEFA Youth League, zawodnik ten nie pokazywał więcej, niż Hervin Ongenda czy Kinsley Coman (starsi o dwa lata). Przebojowy, owszem, ale niedokładny i chaotyczny.

Postanowiłem więc stworzyć własną listę najbardziej perspektywicznych zawodników Ligue 1, nieprzekraczających 22 lat (rocznik 1992). Od bramkarzy, po napastników – tych mało znanych, jak i już z wyrobionym nazwiskiem. Lista subiektywna, z krótkim komentarzem o każdym z zawodników, na podstawie występów w tym, a także poprzednim sezonie. Zaczynamy!

Bramkarze:

– Alphonse Areola (PSG, 27.02.1993) – największy bramkarski talent we Francji, jeśli nie na świecie. Ilu znacie 21-latków, mających pewny skład w najwyższej klasie rozgrywkowej? Zapewne niewielu. Mistrz Świata U-20 z 2013 roku (obronił dwa rzuty karne w finale), obecnie wypożyczony do zespołu Bastii, gdzie bardzo chciał go Claude Makelele. W poprzednim sezonie zgarnął statuetkę najlepszego bramkarz Ligue 2, będąc na wypożyczeniu w Lens. Szybki, zwinny, pewny siebie i odważny. Reprezentant Francji do lat 18, do lat 19 , do lat 20 oraz do lat 21. 

– Zacharie Boucher (Tuluza, 7.03.1992) – podstawowy zawodnik Tuluzy w tym sezonie. W zeszłym wygryzł ze składu Ali Ahamade (zaledwie rok starszego), wskakując do składu od połowy rozgrywek. Zdarzają mu się niefortunne interwencje, jednak znacznie częściej pokazuje się z dobrej strony. Tak jak Areola, zgarnął statuetkę najlepszego bramkarza Ligue 2, dwa sezonu temu, jeszcze w barwach Le Havre (miał wtedy 20 lat!). Przeszedł niemal wszystkie kategorie wiekowe reprezentacji Francji, od U-16, po U-21.

– Mouez Hassen (OGC Nicea, 5.03. 1995) – najmłodszy z tego grona, lecz tak jak powyższa dwójka, podstawowy bramkarz swojego zespołu. Wystąpił w każdym z 9 spotkań w tym sezonie, prezentując równą formę. Jego mocną stroną są zwinność oraz skoczność, dzięki czemu dobrze broni strzały z dystansu, jednak jak na bramkarza jest dość wątły i ma problemy z dośrodkowaniami.

Obrońcy:

– Layvin Kurzawa (AS Monaco, 4.09.1992) – zdecydowanie najlepszy boczny obrońca w całej Ligue 1 na dzień dzisiejszy. Jeśli nie odniesie wielkiej kariery, będę mocno zdziwiony. Ma wszystko – odwagę, szybkość, wytrzymałość, odbiór, spokój, strzał z dystansu, dokładność podań oraz technikę. Wybrany do jedenastki poprzedniego sezonu L1. Mający polskie korzenie, reprezentant Francji do lat 21, ocierający się o główną kadrę. Wielki talent.

– Lucas Digne (PSG, 20.02.1993) – rok młodszy od Kurzawy, lecz znacznie wyżej ceniony u Didiera Deschampsa, który zabrał go nawet na Mistrzostwa Świata w Brazylii. Zadebiutował w L1 w wieku lat 18, w barwach Lille, skąd za 15 mln euro (!) przeniósł się do mistrza Francji, PSG.

– Jordan Amavi (OGC Nicea, 9.03.1994) – trzeci z lewych obrońców o dużych możliwościach. Wychowanek klubu z Lazurowego Wybrzeża, gdzie spędzić całą swoją dotychczasową karierę. Zadebiutował w meczu otwarcia poprzedniego sezonu, prezentując się na tyle dobrze, że zaskarbił sobie zaufanie Claude Puela oraz miejsce w podstawowej jedenastce.

– Benjamin Mendy (OM, 17.07.1994) – wysyp lewych obrońców w kadrze Francji jest doprawdy niesamowity. 20-latek, pewny członek podstawowej jedenastki obecnego lidera tabeli, który na poważnie zaczął grywać cztery lata temu w drugoligowym Le Havre. Dwa, pełne sezony (prawie 30 spotkań) zaowocowały transferem za 3,5 mln euro do Marsylii, gdzie wskoczył do składu w miejsce sprzedanego do Chelsea Azpilicuety.

– Serge Aurier (PSG, 24.12.1992) – czytaj, Kurzawa prawej strony, czyli te same cechy dodać większy ciąg na bramkę. Zdobywca sześciu bramek oraz 11 asyst w poprzednich rozgrywkach, jeszcze w barwach Tuluzy, stał się jedną z rewelacji, dzięki czemu został powołany na MŚ w Brazylii, gdzie zdobył dwie asysty. Efektem tego był transfer do mistrza Francji, gdzie walczy o miejsce z Van der Wielem.

– Jean-Philippe Gbamin (Lens, 25.09.1995) – 19-latek, który miejsce w podstawowym składzie Lens wywalczył sobie jeszcze na początku poprzedniego sezonu. Wychowanek klubu, który reprezentował barwy reprezentacji Francji w kategoriach U-18, a obecnie U-19. W tym sezonie zagrał w 7 spotkaniach.

– Samuel Umtiti (OL, 14.11.1993) – jeden z najbardziej utalentowanych środkowych obrońców we Francji. Nadzieja Francji na długie lata, obok Kurta Zoumy, Sakho czy Rose’a. Mimo zaledwie 21 lat (dziś ma urodziny), rozegrał 73 spotkania w Ligue 1 (70 od pierwszych minut), 15 w Lidze Europy oraz 3 w Lidze Mistrzów. Dodatkowo, etatowy reprezentant Francji U17, U18, U19 oraz U20.

– Lindsay Rose (OL, 8.02.1992) – ściągnięty tego lata z Valenciennes, ma stanowić długoletnią parę środkowych obrońców wraz z Umtitim. Urodzony i wychowany w Rennes, gdzie po 8 latach szkolenia nie została mu przedstawiony oferta przedłużenia kontraktu. Przeszedł więc do drugoligowego Laval, gdzie był pierwszoplanową postacią zespołu.

– Marquinhos (PSG, 14.05.1994) – podpora młodzieżowej reprezentacji Brazylii, pomału wprowadzany do pierwszego składu, gdzie o miejsce w składzie Canarinhos rywalizuje z kolegami z Paryża, Thiago Silvą oraz Davidem Luizem. Swój talent pokazał w barwach Romy, skąd przeszedł do mistrza Francji.

– Doria (OM, 8.10.1994) – jeszcze bez występy w Ligue1, jednak z papierami na światowej klasy obrońcę. Brazylijczyk, który wraz z Marquinhosem stanowił parę środkowych defensorów w kadrze U21. Świetnie się ustawia, bardzo opanowany, przy tym skutecznie odbiera piłkę – to jego największe zalety.

– Uros Spajic (Tuluza, 13.02.1993) – serbski środkowy obrońca, lider formacji obronnej Tuluzy poprzedniego sezonu. Wystąpił w 32 z 38 spotkań Ligue 1, pełniąc ważną funkcję w zespole Alaina Casanovy. Młodzieżowy reprezentant Serbii, czekający na powołany do kadry głównej. Wychowanek Red Star Belgrade.

Pomocnicy:

– Marco Verratti (PSG, 5.10.1992) – lider środka pola mistrz Francji, a także nowy Pirlo, co nie jest żadnym nadużyciem. Od niego należało zacząć wyliczankę. Włoch już teraz wymieniany jest jako jeden z najlepszym środkowych pomocników w Europie, mając zaledwie 21-lat. Przegląd pola, podania i, w szczególności, spokój!, to jego największe atuty. Materiał na klasowego rozgrywającego.

– Floriant Thauvin (OM, 26.01.1993) – 21 lat, 72 spotkania w Ligue 1, 30 bramek – brzmi nieźle, jak na pomocnika, hm? Thauvin to kolejne cudowne dziecko francuskiej piłki z trudnym charakterem. Uparty i drażliwy, za to z groźnym dryblingiem i niesamowitą techniką. W ciągu pół roku aż trzykrotnie zmieniał klub – najpierw, w styczniu, za 3,5 mln euro kupiło go Lille, by od razu wypożyczyć z powrotem do Bastii. Dobre występy w drugiej połowie sezonu zaważyły na transferze nieco ponad sześć miesięcy później do Marsylii, za 15 mln euro! Wciąż czeka na powołanie do kadry głównej Les Blues.

– Lucas Ocampos (AS Monaco, 11.07.1994) – jeden z wielu utalentowanych pomocników ASM. Argentyński skrzydłowy o bardzo dobrym dryblingu i strzale z dystansu, zdobywca pięciu bramek w poprzednim sezonie L1. Wychowanek River Plate, który przeniósł się w 2012 roku do drugoligowego w tamtym czasie Monaco za kwotę 15 mln euro, co automatycznie uczyniło go najdroższym transferem do klubu z drugiej ligi.

– Allan Saint-Maximin (Saint-Etienne, 12.03.1997) – najmłodszy z całego grona, zaledwie 17-letni Maximin zdążył wystąpić już w sześciu spotkaniach Ligue 1, swój debiut zaliczając mając nieco ponad 16 lat. W tym sezonie trzykrotnie dostawał szansę od Galtiera, za każdym razem prezentując się z dobrej strony, bez kompleksów dryblując rywali. Ciekawostka: jeden z większych talentów w Fm’ie 14.

– Geoffrey Kondogbia (AS Monaco, 15.02.1993) – wychowanek Lens, skąd odszedł później do hiszpańskiej Sevilly, by w 2013 roku za kwotę 26 mln euro wrócić do francuskiej ligi. Defensywny pomocnik o niezłomnej wytrzymałości, który w juniorskich reprezentacjach Francji rozegrał do tej pory aż 55 spotkań! (od U16, po U21, szczebel po szczeblu).

– Paul-Georges Ntep (Rennes, 29.02.1992) – skrzydłowy, który w 19 spotkaniach Ligue 1 zdążył zdobyć 9 bramek, a w obecnym sezonie jet najlepszym strzelcem swojego zespołu. Jego największą zaletą jest szybkość, którą gubi przeciwników na skrzydłach. Reprezentant Francji U21 i obecnie jej najlepszy strzelec z 8 bramkami w 12 występach.

– Yannick Ferreira Carrasco (AS Monaco, 4.9.1993) – wychowanek belgijskiego Genk, a obecnie podstawowy zawodnik ASM. Występuje głównie na skrzydłach, często schodząc do środka. Do klubu dołączył, kiedy ten znajdował się jeszcze w drugiej lidze. Wielokrotny reprezentant młodzieżówki Belgii (U15, U17, U18, U19, U21).

– Giannelli Imbula (OM, 12.09.1992) – wychowanek Guingamp, skąd w 2013 roku, jako najlepszy zawodnik Ligue 2 (!), przeszedł do Marsylii. W tym sezonie błysnął świetnym odbiorem oraz fantastycznymi strzałami z daleka (tak zdobył dwie bramki). Bielsa stawia na niego, a to najlepszy dowód na to, że ma duży talent.

– Jean-Christophe Bahebeck (PSG, 1.05.1993) – długo nie stawiali na niego w Paryżu, najpierw wypożyczając do Troyes, a następnie do Valenciennes. Po udanym okresie przygotowawczym, gdy w czterech spotkaniach strzelił cztery bramki, Laurent Blanc postanowił wreszcie mu zaufać. Mistrz Francji rozgrywek juniorskich w rozgrywkach U-19 w latach 2010 oraz 2011 z PSG.

– Rony Lopes (Lille, 28.12.1995) – wypożyczony do Lille z Manchesteru City młody Hiszpan prezentuje się niespodziewanie dobrze, dzięki czemu wskoczył do podstawowego składu w miejsce doświadczonego Marvina Martina. Technika, podania oraz kreatywność – dzięki tym atutom jest w stanie zaskoczyć obrońców rywali.

– Abdoulaye Doucoure (Rennes, 1.01.1993) – urodzony pierwszego dnia roku francuski defensywny pomocnik swoją postawą w poprzednim sezonie zyskał sympatię wielu kibiców, prezentując świetną formę. Sześć bramek i zaledwie dwie żółte kartki na jego pozycji to rzadkość, więc szybko zaczęły się porównywania o młodszej wersji Matuidiego.

– Morgan Sanson (Montpellier, 18.09.1994) – następcy Cabelly, który z kolei był następcą Belhandy – słowem, Montpellier wie, jak wychowywać ofensywnych rozgrywających. Sanson ma papiery by pójść śladami swoich poprzedników i być główną postacią kluby, by następnie za ciężkie pieniądze odejść do znacznie lepszego klubu.

– Jordan Veretout (Nantes, 1.03.1993) – jeden z Mistrzów Świata U-20 poprzedniego roku, środkowy pomocnik o dobrym przeglądzie pola i najlepszy diament drużyny Waldemara Kity. W Nantes występuje regularnie od czterech sezonów, zawsze będąc centralną postacią zespołu.

– Valentin Eysseric (OGC Nicea, 25.03.1992) – zwycięzca Pucharu Gambardella w 2011 roku, od transferu z Monaco podstawowy zawodnik Nicei, a zarazem jednej z głównych kreatorów gry. Claude Puel mocno mu ufa i wierzy w jego umiejętności. Wielokrotny reprezentant młodzieżowej kadry Francji.

– Lucas (PSG, 13.08.1992) – zawodnik, którego nie trzeba prezentować. Szybki skrzydłowy, reprezentant Brazylii, zawodnik, za którego drużyna z Paryża zapłaciła 40 mln euro, czyniąc go najdroższy juniorem w historii.

– Yeni N’Gbakoto (23.01.1992) – pomocnik, który pomógł Metz wrócić do Ligue 1, zdobywając 14 bramek w zeszłym sezonie. Szybkość, skuteczność oraz skuteczności w pojedynkach jeden na jeden – to jego mocne atuty.

– Jordan Ferri (OL, 12.03.1992) – najlepszy asystent Ligue 1 na dzień dzisiejszy, co najlepiej mówi o jego umiejętnościach. Pod nieobecność Greniera oraz Gourcuffa wziął na siebie ciężar rozgrywania akcji, prowadząc swój klub w obecnym sezonie. Twardy orzech do zgryzienia ma Fournier, kiedy ten pierwszy wyleczy w końcu kontuzj.ę

– Yeltsin Tejeda (17.03.1992) – mimo zaledwie 22 lat rozegrał przeszło ponad 100 spotkań w barwach mistrza Kostaryki, CD Saprissa, a także 27 spotkań dla dorosłej kadry Kostaryki. Doświadczeniem bije niejednego trzydziestolatka we francuskiej lidze. Dlaczego wybrał akurat Evian? Zagadka..

– Adrien Rabiot (PSG, 3.04.1995) – on, Ongenda oraz Coman, tworzyli trio mające poprowadzić PSG w przyszłych latach. Dziś tak kolorowo nie jest, bowiem Francuz jest na wylocie z klubu. Wszystko przez konflikt i odmowę podpisania nowego kontraktu. Szkoda, bowiem talent ma bardzo wielki – jest bardzo wysoki, jak na środkowego pomocnika, a dodatkowo bardzo dojrzały w grze jak na swój wiek.

– Corentin Tolisso (OL, 3.09.1994) – wystąpił w każdym z dziewięciu spotkań w obecnym sezonie Ligue 1, prezentując się dobrze. Zadebiutował w zeszłym sezonie w spotkaniu z Niceą, rozgrywając do tej pory 27 spotkań w L1. Od trzech lat reprezentant młodzieżowej kadry Francji.

– Adrien Hunou (Rennes, 19.01.1994) – kapitan reprezentacji Francji U20, który w zeszłym sezonie rozegrał 16 spotkań w barwach Rennes. Wychowanek INF Clairefontaine, słynnej szkółki piłkarskiej we Francji.

– Wylan Cyprien (Lens, 28.01.1995) – ofensywny pomocnik beniaminka z Lens, a także reprezentacji Francji U19, który dobrą grą w Ligue 2 przez ostatnie dwa lata (jeszcze jako 17 latek) zyskał miano bardzo utalentowanego zawodnika.

Napastnicy:

– Divock Origi (Lille, 18.04.1995) – transfer do Liverpool nie jest przypadkiem – to naprawdę kawał gracza. Szybki, zwinny, ruchliwy, skuteczny, zadziorny – cechy, które połączone razem, dają obraz groźnego napastnika. Najjaśniejsza postać szarego Lille. Jeśli utrzyma prędkość rozwoju, czeka go wielka kariera.

– Diego Rolan (Bordeaux, 24.03.1993) – przychodził do klubu z Bordeaux już jako wielki talent – niestety, coś nie wyszło, coś nie zgrzytało do końca. Dziś, w jego drugim sezonie we Francji, można z czystym sumieniem stwierdzić, że działacze miasta wina wiedzieli, co robili. Cztery bramki w dziewięciu spotkaniach jako odwrócony skrzydłowy, jest dobrze.

– Michy Batshuayi (OM, 2.11.1993) – dziś jest o nim dość cicho, lecz gdy przychodził do klubu, wszyscy wiedzieli, że to król strzelców mocnej ligi belgijskiej. Król pola karnego, który potrzebuje jednak zaufania, a z obecną formą Gignaca, będzie o to ciężko. Belg reprezentuje swój kraj w kadrze U21, strzelając dla nich 7 bramek w 13 spotkaniach.

– Anthony Martial (AS Monaco, 5.12.1995) – wychowanek szkółki piłkarskiej Olympique Lyon, który przeszedł do Monaco za kwotę 5 mln euro w czerwcu 2013 roku. W dorosłej piłce nie pokazał jeszcze wiele, jednak wszyscy znają go z dobrych występów na różnych szczeblach reprezentacji Francji, od U16, dla której w 17 spotkaniach strzelił 9 bramek, po U21, w której wystąpił 11-krotnie. Wszyscy w Monaco na niego liczą.

– Mohamed Yattara (OL, 28.02.1993) – 16 bramek w Ligue 2, 3 bramki w Ligue 1, kilka trafień w Pucharach, a na koncie przeszło 80 spotkań w seniorskiej piłce – a to wszystko jeszcze przed skończeniem 22 lat. W poprzednim sezonie błysnął formą w Angers, do którego był wypożyczony z OL, zdobywając 11 bramek w sezonie, wobec czego powrócił macierzystego klubu. W pierwszych spotkaniach pokazał, że ma w sobie to coś. Ufam i wierzę, że będzie dobrym partnerem dla Lacazette.

– Neal Maupay (OGC Nicea, 14.08.1996) – debiutu w Ligue 1 dostąpił mając zaledwie 16 lat oraz 32 dni, co jest wynikiem wręcz imponującym. Pierwszą bramkę zdobył nieco ponad cztery miesiące później, jeszcze zanim skończył 17 lat. Wielki talent.

– Lenny Nangis (Caen, 12.03.1994) – „dziesiątka” beniaminka z Cean. Mimo tak młodego wieku ma duży posłuch w szatni i koledzy wiedzą, jak wielkie są jego umiejętności, często oddając piłkę właśnie jemu w ciężkich momentach gry. Szybki oraz przebojowy reprezentant juniorskich kadr Francji (od U16, po U20).

– Yassine Benzia (OL, 8.09.1994) – cudowne dziecko szkółki OL, jak mówi się o nim od kilku lat, wciąż istnieje i to pomimo faktu, że zawodnik ten na 29 spotkań w Ligue 1 zdobył zaledwie.. 2 bramki. Miał być lepszy od starszego o trzy lata Lacazette, jednak wyszło odwrotnie. W Lyon wciąż wierzą.

– Hervin Ongenda (PSG, 24.06.1995) – jeden z cudownych wychowanków akademii piłkarskiej PSG, jak o nim często pisano. Dziś pomału wchodzi w świat seniorskiej piłki, będąc pod skrzydłami Claudio Makelele, byłego asystenta Laurent Blanca. Ma nosa do znajdowania się w odpowiednim miejscu.

Komentarze

komentarz